در حال ویرایش نخل‌گردانی (بخش)

==مراسم نخل گردانی==
مسیر حرکت نخل، بر اساس محل تجمع و تمرکز عزاداری و مسیر حرکت دسته‌های عزادار در هر شهر یا روستا تعیین می‌شود و معمولا به شکل سنتی ثابت می‌ماند. نخل چند بار با فاصله زمانی متفاوت و در هر بار، یک تا سه بار در طول و عرض حسینیه یا میدان و در گرداگرد محوطه آنها گردانده می‌شود. در فضای بیرونی، نخل را همراه دسته‌های سینه‌‌زن و زنجیرزن در معابر عمومی و گذرگاه محله‌ها می‌برند. گاهی نیز نخل به طرف زیارتگاه یا امامزاده یا به مجلس [[عزاداری]] و [[روضه خوانی|روضه‌خوانی]] مرکزی یا منزل مجتهد و روحانی بزرگ شهر و روستا حمل می‌شود.

روز عاشورا، نخل برداران به محل استقرار نخل تزئین شده می‌آیند و پس از آنکه در جای خود قرار گرفتند «یا حسین» گویان نخل را بلند می‌کنند. باقی عزاداران به دنبال نخل به راه می‌افتند و سوگواری می‌کنند. لحظه بلند کردن و گرداندن نخل، توأم با اوج هیجان و عاطفه مذهبی عزاداران است. در مسیر حرکت نخل، قرآن و چاووشی خوانده می‌شود و سنج می‌زنند. در برخی مناطق، سنج زنان همراه علم داران و بیرق داران دسته، پیشاپیش نخل گردانان حرکت می‌کنند.

در هر منطقه و افرادی که معمولا از خانواده‌های سرشناس و معتبرند، به طور سنتی و موروثی هدایت نخل‌ها را بر عهده دارند. در نخل‌های کوچک، فرد راهنمای نخل چند گام جلوتر از نخل حرکت کرده، مسیر را به نخل برداران نشان می‌دهد و حرکت آنها را تنظیم می‌کند. اما در نخل‌های بزرگ، یک یا دو راهنما در جبهه‌های پیش و پس نخل می‌نشینند و مواقع توقف و حرکت و نیز مسیر حرکت نخل را به نخل برداران با صدای بلند یا با حرکت دست اعلام می‌کنند.

در فواصلی از راه، راهنما بنا به تشخیص خود به دلایلی از جمله نوحه‌ خوانی یا استراحت یا تعویض نخل برداران، فرمان توقف می‌دهد. نخل برداران در این ایستگاه‌ها، نخل را روی پایه‌های مخصوصی قرار می‌دهند و به استراحت و نوشیدن چای و شربت نذری می‌پردازند. در این مواقع، برخی عزاداران و دسته عزاداران همراه نخل توزیع می‌کنند. نخل گردانی، با رسیدن به مقصد (امامزاده، منزل روحانی بزرگ و…) یا حرکت چرخشی آن در فضای حسینیه، تکیه یا میدان عمومی، به اوج خود رسیده و بعد از آن به تدریج آرام می‌گیرد.

با غروب عاشورا، مراسم نخل‌گردانی به پایان می رسد. پس از پایان مراسم شام غریبان، نخل را به جایگاه خود در حسینیه یا میدان بازمی‌گردانند. سپس متصدی نخل، تزئینات آن را باز کرده و نزد خود تا سال بعد به امانت نگه می‌دارد. پوشش سیاه آن را نیز گاه تا اربعین یا آخر صفر نگه داشته و بعد از تن نخل بیرون می‌آورند.