در حال ویرایش ناصر خسرو (بخش)

==اشعار==
===شعر ۱===
{{شعر}}
{{ب| نبینی که امّت همی گوهر دین‌|نیاید مگر کز بنین محمّد؟ }}

{{ب| محمد بدان داد گنج و دفینش‌|که او بود در خور قرین محمّد }}

{{ب| قرین محمد که بود؟ آنکه جفتش‌|نبودی مگر حور عین محمّد }}

{{ب| از این حور عین و قرین گشت پیدا|[[حسین]] و حسن، سین و شین محمّد }}

{{ب| حسین و حسن را شناسم حقیقت‌|بدو جهان گل و یاسمین محمّد }}

{{ب| چنین یاسمین و گل اندر دو عالم‌|کجا رُست جز در زمین محمّد }}

{{ب| نیارم گزیدن همی مر کسی را|بر این هر دوان نازنین محمّد }}

{{ب| قرآن بود و شمشیر پاکیزه حیدر|دو بنیاد دین متین محمّد <ref>دیوان ناصر خسرو؛ ص ۱۵۸.</ref> }}
{{پایان شعر}}

===شعر ۲===
{{شعر}}
{{ب| امتت را چون نبینی بر چه سانند؟ ای رسول‌|بیشتر جز مر ستوران را نمانند، ای رسول }}

{{ب| گر نگشته ستند فتنه بر جهان از دین حق‌|چون جهانند و طلب کار جهانند، ای رسول }}

{{ب| از قوی عهدی که کردی بر همه روز غدیر|چون فراز نشتر جهانند و رمانند، ای رسول }}

{{ب| سود دنیا را همی جویند و نندیشند هیچ‌|گرچه از دین و شریعت بر زیانند، ای رسول  }}

{{ب| چون زمان داده است تا محشر خدای ابلیس را|جمله قومش بر امید آن زمانند، ای رسول }}

{{ب| ز انکه خان دوستی دیو شد دل‌شان همه‌|دشمنان اهل بیت و خاندانند، ای رسول }}

{{ب| این مسلمانان به نام، از کشتن اولاد تو|چون جهودان نیز پیمبر کشانند، ای رسول }}

{{ب| روی گردانند از پاکیزه فرزندان تو|کور و گمره برطریق این و آنند، ای رسول }}

{{ب| بی‌گمان چون بر وصی و اولاد او دشمن شدند|بر تو ای خیر البشر پس بی‌گمانند، ای رسول <ref> همان؛ ص ۳۰۴.</ref> }}
{{پایان شعر}}

===شعر ۳===
{{شعر}}
{{ب| بتگر بتی تراشد و او را همی پرستد|زو نیست رنج کس را نه زان خدای سنگین }}

{{ب| تو چون بتی گزیدی کز رنج و شَرَّ آن بت‌|برکنده گشت و کشته یکرویه آل یاسین }}

{{ب| آن کز بت تو آمد بر عترت پیمبر|از تیغ حیدر آمد بر اهل بدر و صفین }}

{{ب| لعنت کنم برآن بت کز امت محمد|او بود جاهلان را ز اوّل بت نخستین }}

{{ب| لعنت کنم بر آن بت کز فاطمه فدک را|بستد به قهر تا شد رنجور و خوار و غمگین }}

{{ب| لعنت کنم برآن بت کو کرد و شیعت او|حلق حسین تشنه در خون خضاب و رنگین }}

{{ب| پیش تواند حاضر اهل جفا و لعنت‌|لعنت چرا فرستی خیره به چین و ماچین <ref> همان؛ ص ۴۱۰.</ref> }}
{{پایان شعر}}

===شعر ۴===
{{شعر}}
{{ب| گر خرد را برسر هشیار خویش افسر کنی‌|سخت زود از چرخ گردان، ای پسر، سر برکنی }}

{{ب| بر سرت بویا چو مشک و عنبر سارا شود|گر تو خاکستر به نام آل او بر سر کنی }}

{{ب| هم مقصّر باشی ای دل گر به مدح مصطفی‌|معنی از گوهر طرازی لفظش از شکّر کنی }}

{{ب| ای پسر، پیغمبری را تاج کی باشد شگفت‌|گر تو بر سر روز محشر ماه را افسر کنی؟ }}

{{ب| گر به راه این جهان خورشیدمان رهبر شده است‌|سوی یزدان‌مان همی مر عقل را رهبر کنی }}

{{ب| هر که او فضل تو و آل تو را منکر شود|خوبی و معروف او را زشتی و منکر کنی }}

{{ب| فضل و جود و عدل ایزد خدمت کوثر کند|چون تو روز حشر مجلس بر لب کوثر کنی }}

{{ب| دشمنی با اهل و آل تو همی بی‌مر کنند|همچنان کانسان تو با ایشان همی بی‌مر کنی }}

{{ب| شرم ناید مر تو نادان را که پیش ذو الفقار|زاف را شمشیر سازی و ز کدو مغفر کنی؟ }}

{{ب| چون پیمبر را برادر بود حیدر سوی خلق‌|گر بنازم من بدو چون روی خویش اصفر کنی }}

{{ب| آل پیمبر بسی کشته‌ی بت منحوس توست‌|تو همی او را به حیلت بر سر منبر کنی }}

{{ب| من همی نازش به آل حیدر و زهرا کنم‌|تو همی نازش به سند و هند بد گوهر کنی }}

{{ب| وقت آن آمد که روز کین چو خاک کربلا|آب را در دجله از خون عدو احمر کنی <ref>همان؛ ص ۴۶۵.</ref> }}

{{پایان شعر}}