در حال ویرایش الهام امین (بخش)

==اشعار==

=== نقاش عشق ===
{{شعر}}
{{ب| باز این چه آتشی است که باریده بر زمین       |       خون عزیز کیست که می‌جوشد این چنین }}
{{ب| بر  آسمان چه رفت که از هم شکافت ماه        |          یا ناگهان دمید دو خورشید بر زمین  }}
{{ب| یک دشت سرخ، دشت بلا دیده، دشت داغ       |          گل‌های سر بریده به شمشیرهای کین  }}
{{ب| یک مشک تکه تکه و یک جسم چاک چاک       |          یک شط تا همیشه عطشناک و شرمگین }} 
{{ب| این بانگ مانده تا به ابد جاودان کیست            |    کاین‌گونه داغدار  طلب می‌کند معین    }}
                         {{م|             هر چند از سبوی تو مستیم یا حسین  }}
                         {{م|               شرمندگان روی تو هستیم یا حسین }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| چون آفتاب که از پس  ابری برآمده             |   حجت تمام کرده و بی‌یاور آمده  }}
{{ب| خورشید روشن است قدم می‌نهد به دشت      |       یا نوری از سلاله پیغمبر آمده  }}
{{ب| سردار  سربلند سپاهی است نامدار                | او را مبین که بی‌کفن و بی‌سر آمده }} 
{{ب| عطر بهشت دارد و زیبا شکفته است               | این سرخ گل که از همه گل‌ها سر آمده }} 
{{ب|    این شعر نیست می‌چکد از نای این قلم        |            این خون گرم اوست که بر دفتر آمده }}
                            {{م|         هر چند از سبوی تو مستیم یا حسین  }}
                                 {{م|       شرمندگان روی تو هستیم یا حسین }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| هفتاد داغ از جگرش داد می‌زند       |            استاده است و داد ز  بیداد می‌زند  }}
{{ب| ای وای بر  مرام شما پست مردمان    |      رو بر سپاه کرده و فریاد می‌زند  }}
{{ب| دنیا تمام هستی و دین بر زبانتان      |         بازیچه‌ای که تیشه به بنیاد می‌زند }} 
{{ب| اینجا  که می‌رسم قلمم گریه می‌کند     |   خط بر تمام آنچه غزل زاد می‌زند }}
{{ب| نقاش عشق می‌رسد و طرح تازه‌ای    |   از کربلای سرخ تو در یاد می‌زند  }}
                           {{م|       هر چند از سبوی تو مستیم یا حسین  }}
                                {{م|  شرمندگان روی تو هستیم یا حسین    }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| ای آفتاب محض! چه سرخ است قامتت!    |         بر بام آسمان چه بلند است رأیتت }}
{{ب| تقویم را هزار محرم گذشت و باز              |       افراشته است بر سر هر کوچه رأیتت }}
{{ب| تقویم را هزار محرم... ولی هنوز                |         پوشیده‌ایم رخت سیاه از مصیبتت }}
{{ب| مولای ما حسین! که پیش از صدای صور      |           قامت کشید در همه عالم قیامتت }}
{{ب| ما مؤمنان نام توایم ای رسول عشق             |               هفتاد معجز است برای رسالتت }}
                     {{م|              هر چند از سبوی تو مستیم یا حسین  }}
                          {{م|         شرمندگان روی تو هستیم یا حسین    }}
{{پایان شعر}}

=== سپیده ===
{{شعر}}
{{ب| چشمش گریست دشت به آتش کشیده را  |         بی‌تاب گشت سرخی حلق بریده را }}
{{ب| آرام بر لبان عطشناک بوسه زد                 |    در برگرفت قامت در  خون تپیده را }}
{{ب| زینب! عمود خیمه عالم شکسته شد           | وقتی که کوفه بر تو فرو بست دیده را }}
{{ب| اینک به گوشه گوشه صحرا صبور باش     |   گل‌های نو شکفته از شاخه چیده را  }}
{{ب| پیراهنی  که بوی حسین تو می‌دهد        |       زینب! صبور باش دو دست بریده را }}
{{ب| زینب نگاه کن به افق‌های دور دست        |    آن سینه سرخ‌های به مقصد رسیده را }}
{{ب| آنک بگو به پستی و نامردمی بگو            |  این گرگ‌های وحشی  یوسف دریده را }}
{{ب| زینب بگو که در پی این شام می‌رسد         | یک دست مهربان که برآرد سپیده را  }}
{{پایان شعر}}

=== سبزترین باغ خدا ===
{{شعر}}
{{ب|   تو خزان دیده بهاری، چه شکوفا شده‌ای        |   در شگفتم که عطشناکی  و دریا شده‌ای  }}
{{ب| عطش و آتش و خون، بازی عقل است و جنون  |   تو در این معرکه سرمست تماشا شده‌ای }}
{{ب| تیغ در تیغ کمر بسته به خشکاندن تو              |     زخم بر زخم چه گل  کرده چه زیبا شده‌ای }} 
{{ب| خیمه در خیمه از این خاک عطش می‌جوشد       |  خاک را با عطش و عشق  پذیرا شده‌ای }}
{{ب| آسمان سرخ و زمین سرخ و پروبال تو سرخ         | بی‌جهت نیست به پرواز  مهیا شده‌ای }}
{{ب| تا ابد سبزترین باغ خدا خواهی بود                   |   ای که در سرخ‌ترین حادثه معنا شده‌ای }}
{{پایان شعر}}

=== رباعی ===
{{شعر}}
{{ب| در سینه غم نوای نی جا مانده است       |                در حنجره‌‌های‌ نی جا مانده است }}
{{ب| زان روز که بوسه زد  به لب‌های حسین    |              اندوه میان نای نی جا مانده است }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}                                  
{{ب| دل‌ها ز غم عزیز زهرا می‌سوخت             |          بر بی‌کسی‌اش تمام دنیا می‌سوخت  }}
{{ب| ای کاش زمین به کام آتش می‌رفت          |        وقتی ز عطش  لبان دریا می‌سوخت }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| از عزت خون نگاهمان تر مانده است          |          بر شانه آسمان کبوتر مانده است  }}
{{ب| گر باغ پر از شقایقی  اینجا هست              |          داغی است که از  گلوی اصغر مانده است }}
{{پایان شعر}}