در حال ویرایش ابراهیم قبله آرباطان (بخش)

==اشعار==
{{شعر}}
{{ب| بادِ سوزان، آبِ آتشناک، خاک ِ پر شرر            |                      سرزمینِ تیغ، مرزِ مرگ، دنیای خطر }}
{{ب|  از شتاب کاروان کم کن نمی‌دانم چرا            |                    این‏چنین آشفته می‌‏کوبند بر طبل سفر  }}
{{ب|  کاروان خیر می‏‌تازد شتابان سوی شهر             |                 شهر سر تا پا فرو رفته‌‏ست در مرداب شر }}
{{ب| تا گریبان می‌‏درد خورشید بر پیشانی‌‏ات              |              لحظه‏‌ها بر خاک‌‏های سرخ می‏‌سایند سر  }}
{{ب|  می‌‏شناسم شیهه باد پریشان یال را                  |               در فغان آبادی از شمشادهای شعله‌‏ور }}
{{ب| ای گلویت  کعبه  شمشیرهای در طواف             |            ای دو چشمت بوسه‌‏گاهِ تیرهای درگذر }}
{{ب|  می‏‌بری وادی به وادی باغ‌‏های تشنه را                |           تا مگر سیراب‏شان گردانی از خون و خطر  }}
{{ب|  می‌‏شناسم ماجرایت را که در آن ظهر ِ گرم            |               ناگهان خون ِپسر بارید از چشم پدر  }}
{{ب|  این‏چنین رفتی که از طوفان ِ آتش بگذری             |             با زنانی هم‏‌رکاب و کودکانی هم‌سفر }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب|  دیشب تمام بی‌‏کسی‌‏ام را گریستم                |             آتش گرفت حنجره‏‌ام تا گریستم }}
{{ب| دریا نشست روی لبم تشنه‏‌تر شود               |          دامن تکاندم از لب دریا، گریستم }}
{{ب| چشمم تَرَک تَرَک شد و بر ماسه‌‏ها چکید         |           پشتم شکست، پا شدم اما، گریستم }}
{{ب| بیچاره من که زیر سُم اسب‌‏های دشت              |            آخر تو را چگونه تماشا گریستم }}
{{ب| شرمنده‌‏ام که مرثیه آفتاب را                       |            در اندکی به وسعت دریا گریستم }}
{{پایان شعر}}

===شجاعت عباسیه===
{{شعر}}
{{ب| شیر، بی‌واهمه از خیمه به راه افتاده              |                    ناگهان لرزه بر اندام سپاه افتاده }}
{{ب| کیست این مرد که می‌‏تازد و طَف می‏‌لرزد           |    زیر سُم‏‌ها، تن یک دشت چو دَف می‌‏لرزد }}
{{ب|  گوش ابلیس کر اما شجع الناس است او         |        نعره زد مردی از آن ‏سوی که عباس است او }}
{{ب|  شیهه سرکش اسبش هیجان دارد مرد              |               بگریزید که صد مرد توان دارد مرد }}
{{ب|  بگریزید اگر فرصت دیگر مانده‌‏ست                 |وای از آن لحظه که تن می‏‌دود و سر، مانده‌‏ست }}
{{ب|  نفسش بُغض نفس‌‏های علی را دارد                   |          تیغ او تشنه خون است جگر می‌‏خواهد }}
{{ب|  کمر کوفه کمر باشد اگر می‏‌شکند                       |      قامت شام سپر باشد اگر می‏‌شکند }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| تیغ،‌ اسلیم ِ منقّش شده ابرویش                       |          ماه، سوسویی از انوار منوّر رویش }}
{{ب| ...و خدا با همه ‌دقت و وسواس عجیب                |        مو به مو وصله زده سلسله گیسویش }}
{{ب|  جذبه ‌حور مگر ریخته در چشمانش                     |     عشق سر می‌‏شکند تا که شود جادویش }}
{{ب|   گنگ، ذهنی که تو را ماه تصور نکند                     |   خشک، دریا که تو را کل نکشد جاشویش }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| تیغ پیمود ولی نظم خم ابرو را                             |  ماه بوسید به خون نقش گرفته رو را }}
{{ب|  همه دیدند که خون، رود شد و می‏‌پیمود                  |  مو به مو، سلسله در سلسله گیسو را }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| تو همان ماه به خون خفته عشقی [[عباس ابن علی(ع)|عباس]]                   |    تو همان قصه ناگفته عشقی عباس }}
{{ب|  قرن‌‏ها می‌‏گذرد وِرد زبانی، ای مرد!                            | زنده‌‏تر از همه‌‏ای با همگانی، ای مرد! }}
{{ب|  کیست مانند تو محبوب خلایق باشد                        |    سیزده قرن قمر باشد و لایق باشد }}
{{ب|  سیزده قرن تویی ساقی جان یا عباس                       |   می‌‏گشایی گره از کار جهان یا عباس }}
{{پایان شعر}}