در حال ویرایش رضا قلی خان هدایت (بخش)

===شعر ۱۰===
{| style="margin: 0 auto; "
| class="b" |<span class="beyt"> چون شام اهل بیت نبی را مقام شد</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">صبح امید زینب آواره شام شد </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> گنج معارف ازلی بوده آن گروه‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">نبود عجب خرابه‌شان گر مقام شد </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> آنان که در سُرادق عصمت نهان بُدند</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">دیدارشان نظاره‌گه خاص و عام شد </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> آن را بدین ستم‌زده ظنّ کنیز رفت‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">وین را بدان اسیر، گمانِ غلام شد </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> دردا، که دهر آل علی را ذلیل کرد</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">آوخ، که چرخ، نسلِ زنا را به کام شد </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> خون حرام، قوم ستم را حلال گشت‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">آب حلال، اهل حرم را حرام شد </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> در طشت زر چو دید سر شاه دین حسین‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">یکباره صبر و طاقت زینب تمام شد </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> با آه و گریه گفت که: «ای دهر بی‌نظام‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">بنگر چگونه دین نبی بی‌نظام شد </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> ما اهل بیت ساقی کوثر مگر نه‌ایم؟</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">ما دوحه‌ی ریاض پیمبر مگر نه‌ایم؟»  </span>
|}
<br />