در حال ویرایش شیخ بهایی‌ (بخش)

===نمونه اشعار===
مصابک یا مولای أورث حرقةو أمطر من اجفاننا هاطل المزن

فلو لم یکن رب السماء منزّهاعن الحزن قلنا انه لک فی الحزن <ref> ادب الطف؛ ج 5، ص 94.</ref>


آقای من! مصائب تو آتشی در دلم بر جای نهاد و از دیدگانم باران بسیار فرو ریخت.

اگر خداوند آسمانها (و زمین) از اندوه منزّه نمی‌بود، می‌گفتیم که او نیز برای تو اندوهناک شد.


1- یا کراما صبرنا عنهم محال‌إنّ حالی بعدکم فی شرّ حال

2- إن أتی حیّکم ریح الشمال‌صرت لا أدری یمینی من شمال 

3- لا تلومونی علی فرط الضجرلیس قلبی من حدید أو حجر

4- فات مطلوبی و محبوبی هجرو الحشافی کلّ آن باشتعال 

5- هم کرام ما علیهم من مزیدمن یمت فی حبّهم یمضی شهید

6- مثل مقتول لدی المولی الحمیدأحمدی الخلق محمود الفعال <ref> الغدیر؛ ج 11، ص 272 و 273.</ref>


1 و 2- ای بزرگوارانی که از دوری شما محال است که شکیبا باشیم. پس از شما من در بدترین احوال به سر می‌برم. هر گاه باد شمال بوی شما را به من آورد، من سر از پا نمی‌شناسم.

3- مرا بر دلتنگی و فراوانی اندوهم نکوهش نکنید، دل من از آهن و سنگ نیست.

4- مطلوب من از دست رفته، و یار و دلبرم از من دور افتاده است، و هر لحظه جگرم شعله می‌کشد.

5 و 6- اینان بزرگوارانی هستند که فوق بزرگواریشان قابل تصوّر نیست. هرکس در محبّت ایشان بمیرد، شهید محسوب می‌شود. چنان شهیدی که گویی در پیش مولای خود که اخلاقی پسندیده و کرداری ستوده دارد، به خاک و خون غلتیده است.


من أربعة و عشرة أمدادی‌فی ستّ بقاع سکنوا یا حادی

فی طیبة و العزی و سامّراءفی طوس و کربلا و فی بغداد <ref>همان، ص 275.</ref>


ای شتربان، چهارده تن یاران من (چهارده معصوم) در شش بقعه و آستان مقدس آرمیده‌اند که عبارتند از: مدینه، نجف، سامرا، طوس، کربلا و بغداد.


یا ریح إذا أتیت دار الأحباب‌قبّل عنّی تراب تلک ألا عتاب

إن هم سألوا عن البهاءیّ فقل‌قد ذاب من الشّوق الیکم قد ذاب <ref>همان؛ ص 276.</ref>


ای باد! چون بر در سرای دوستان می‌گذری از سوی من، بر خاک آن آستانهای پاک بوسه زن، هرگاه پرسند که بهایی را حال چگونه است؟ بگو از شوق دلباختگی، زار و ناتوان گشته و از بین رفته است.


شیخ بهایی پیامبر اکرم (ص) را در خواب دیده و این خواب را در شعر زیر آورده است: <ref>همان؛ ص 278. ادب الطف؛ ج 5، ص 104 و 105.</ref>


1- و لیلة کان بها طالعی‌فی ذروة السّعد و أوج الکمال

2- قصّر طیب الوصل من عمرهافلم تکن إلّا کحلّ العقال

3- و اتّصل الفجر بها بالعشاو هکذا عمر لیالی الوصال

4- إذ أخذت عینی فی نومهاو انتبه الطالع بعد الوبال

5- فزرته فی اللّیل مستعطفاأفدیه بالنّفس و أهلی و مال

6- و أشتکی ما أنا فیه البلی‌و ما ألاقی الیوم من سوء حال

7- فأظهر العطف علی عبده‌بمنطق یزری بنظم اللآل

8- فیالها من لیلة نلت فی‌ظلامها ما لم یکن فی خیال؟

9- أمست خفیفات مطایا الرّجابها و أضحت بالعطایا ثقال

10- سقیت فی ظلمائها خمرةصافیة صرفا طهورا حلال

11- و ابتهج القلب بأهل الحمی‌و قرّت العین بذاک الجمال

12- و نلت ما نلت علی أنّنی‌ما کنت استوجب ذاک النّوال


1- در آن شب، شبی که طالع من در اوج سعد و کمال بود.

2- شبی که عمر وصال آن‌چه کوتاه بود، گوئیا به اندازه یک باز کردن بند پای بود.

3- آن‌چنان کوتاه، که گویی سپیده‌دم را به شامگاه پیوسته‌اند. آری، شبهای وصال این‌چنین است.

4- پس از سختی‌های فراوان که کشیدم، آن شب چشمان من به دیدار آن بزرگ نایل گشت.

5- در آن شب او را در خواب زیارت کردم، او را که جان و مال خاندانم فدای او باد.

6- از سختی‌ها و بلایا بر آستانش شکایت کردم. و سوء حال خود را به پیشگاهش عرضه داشتم.

7- و او بر این هوادار خاکسارش، با گفتار و نوازشی که نظم مروارید را کنار می‌زد، تفقّدم کرد.

8- خدایا، چه شب گرانقدری که در ظلمت آن به سعادتی که هرگز در خیال نمی‌گنجد نائل شدم.

9- کاروان‌های امید و آرزو به آرمان رسیدند و عطایای گرانی بر ما لطف کردند.

10- «دوش در ظلمت شب آب حیاتم دادند» و با باده‌ی حلال خوشگواری که بس زلال بود، پذیرایی شدم.

11- دل من با دیدار آن بزرگواران شادمانه و دیده‌ام به نور جمالشان روشن شد.

12- در آن شب من به چنین سعادتی نائل گشتم، و اقرار دارم که شایسته‌ی چنین دهش و عطایی نبودم.