در حال ویرایش گریه (بخش)

==مفهوم==
فرشتگان، پیامبران، زمین و آسمان، حیوانات صحرا و دریا هم بر عزاى حسین(ع) گریسته‌اند.<ref>سفینة البحار،ج ۱،ص ۹۷،بحار الأنوار،ج ۴۵،ص ۲۲۰ به بعد.</ref> اشک ریختن،نشانۀ پیوند قلبى با [[اهل بیت (ع)|اهل بیت]] و [[سیدالشهدا (ع)|سیدالشهدا]] است.اشک، دل را سیراب مى‌کند، عطش روح را بر طرف مى‌سازد و حاصل محبّتى است که نسبت به اهل بیت حاصل مى‌شود. همدلى و هماهنگى روحى با ائمّه،ایجاب مى‌کند که در شادى آنان شاد و در غمشان محزون باشیم.این نشان شیعه است که«یفرحون بفرحنا و یحزنون لحزننا...» <ref>میزان الحکمه،ج ۵،ص ۲۳۳.</ref> قلبى که مهر حسین(ع) را داشته باشد، بى‌شک به یاد مظلومیّت و شهادت او مى‌گرید.اشک،زبان دل و شاهد عشق است.
<br />
{|
|آنچنان کز برگ گل،عطر و گلاب آید بیرون
|
|تا که نامت مى‌برم از دیدۀ آب آید برون
|-
|رشتۀ الفت بود در بین ما،کز قعر چاه
|
|کى بدون رشته،آب بى‌حساب آید برون؟
|-
|تا نسوزد دل،نریزد اشک و خون از دیده‌ها
|
|آتشى باید که خوناب کباب آید برون
|-
|مهر تو شیرازۀ«امّ الکتاب»خلقت است
|
|مشکل این شیرازه از قلب کتاب آید برون
|-
|گر نباشد مهر تو دل را نباشد ارزشى
|
|برگ بى‌حاصل شود گل،چون گلاب آید برون <ref>اى اشکها بریزید،حسان،ص ۱۳۱.</ref>
|}