در حال ویرایش عمان سامانى (بخش)

==زندگینامه==
میرزا نوراللّه عمّان سامانی ملقب به «تاج‌الشعراء» و با تخلص شعری «عمّان» از شعرای به نام نیمه‌ی دوم قرن سیزده و اوایل قرن چهاردهم هجری به شمار می‌رود. پدرش مرحوم میرزا عبداللّه متخلص به «ذرّه» مؤلّف جامع‌الانساب، جدش میرزا عبدالوهاب متخلص به «قطره»، عمویش مرحوم میرزا لطف‌اللّه متخلص به «دریا» از شعرای سرشناس عهد ناصری بوده و علاوه بر ایشان، فرزندش محیط سامانى <ref>۱۲۹۰-۱۳۵۵.</ref> نیز همگی ادیب و عارف بودند. عمان سامانى از اعضاى اصلى انجمن ابوالفقراى اصفهان به شمار مى‌رفته که همه هفته در روزهاى جمعه به ریاست ملا محمدباقر فرزند محمدتقى کزى اصفهانى معروف به «ابوالفقراء» تشکیل مى‌شده و تا سال ۱۲۸۶ ه. ق که در تاریخ فوت ابوالفقراء است به حیات ادبى خود ادامه داده‌است.<ref>قصیده انجمنیّه عمان سامانى که حاوى ۵۸ بیت است ۳۴ بیت آن در معرفى و تعریف این انجمن و شعراى عضو آن سروده شده و نمایانگر اهمیتى است که در آن مقطع زمانى از نظر ادبى داشته است. عمان سامانى در این قصیده از: ابوالفقراء، مسکین، پرتو، افسر، عنقا، سرگشته؛ آشفته، فرّخ، ساغر، پروین، دهقان، شعرى، و جوزا به نیکى و بزرگى یاد مى‌کند.</ref> پس از درگذشت ابوالفقراء، جلسات انجمن ادبى اصفهان در منزل ملک‌الشعراء<ref>عنقا.</ref> تشکیل مى‌شده و قصیده انجمنیۀ حاج محمدکاظم قالب‌تراش اصفهانى متخلص به «چاووش» و به روایتى «خاموش»، دلیلى بر اثبات آن است.<ref>این قصیده که به شیوه «براعت استهلال» سروده شده، اسامى شعراى عضو انجمن ادبى عنقا را در بر دارد و عمان سامانى یکى از آن‌هاست:

ز هجر یار تو را دیده رود «جیحون» شد    ***   به بحر طبع گهرزا چو بحر «عمان» باش</ref> جنازه‌ی وی را در مسجد جامع سامان به رسم امانت به خاک می‌سپارند و بعدها براساس وصیت او، جنازه‌اش را به نجف اشرف می‌برند.