در حال ویرایش خطبه امام حسین(ع) قبل از خروج از مکه (بخش)

==متن خطبه==
حمد و سپاس سزاوار خداست. آنچه را که خدا بخواهد، خواهد شد و قوه و قدرتی مگر به خواست خدا نیست. درود بر رسول و فرستاده او باد. مرگ بر فرزندان آدم به مثابه گردنبند بر گردن دختر جوان کشیده و بسته شده‌است و چه بسیار در آرزو و اشتیاق ملاقات و دیدار رفتگان از خاندان خود هستم، همانند اشتیاقی که یعقوب به دیدار یوسف داشت. برای من جایی مشخص و انتخاب شده‌است که باید پیکر من در آنجا بیفتد و من باید به آنجا برسم. گویا من می‌بینم که بند بند مرا گرگان بیابان بین [[نواویس]] و [[کربلا]] از هم جدا می‌سازند و از من شکمبه‌های تهی خود را پر می‌کنند و انبان‌های گرسنه خود را سرشار می‌سازند. 

از روزی که در قلم تقدیر گذشته‌است، فراری نیست. رضای خدا، رضای ما [[اهل بیت (ع)|اهل بیت]] است. بر امتحانات و بلاهای او شکیبایی می‌نماییم و او اجر و مزد شکیبان را به طور اتم و اکمل به ما عنایت خواهد نمود. از رسول خدا قرابتش که به منزل پود جامعه، که به اصل و ریشه آن حضرت بستگی دارد، جدا نمی‌شود و در بهشت برین گرداگرد او جمع می‌شوند و بدانها چشم رسول خدا تر و تازه می‌گردد و وعده رسول خدا محقق می‌گردد. پس کسی که در میان ماست و حاضر است جان خود را ایثار کند و خون دل خود را فدا کند و برای لقای خدا نفس خود را آماده نموده‌است، با ما کوچ کند که صبحگاهان عازم رحیل هستم. <ref>نفس المهموم، ص ۴۵</ref>