در حال ویرایش ابو محمد عونی‌ (بخش)

== زندگینامه ==
ابو محمّد، طلحة بن عبید اللّه بن ابی عون غسّانی،<ref>نام آبی است در یمن و قبایل به آن منسوبند.</ref> معروف به عونی مصری، اشعار بسیار زیاد و موزونی دارد به‌طوری‌که کاروانیان، شعرش را به شهرها و آبادیها ارمغان می‌بردند و مدّاحان اشعار او را در مجالس دینی و بازارها با صدای بلند انشا می‌کردند. تاریخ حیات و قصاید و قطعات شعرش گواه تشیّع و خودباختگی وی در محبّت و ولای [[اهل بیت (ع)]] است. 

تشیّع عونی از دیرباز در زمان زندگی و بعد از مرگ او مشهور و معروف است. حتی موقعی که در بغداد به سال 443 هجری میان شیعیان و اهل سنّت فتنه بالا گرفت و کار به خونریزی کشید، از جمله فجایعی که صورت گرفت این بود که گور جمعی از شیعیان بزرگ را شکافته و به آتش کشیدند از آن جمله قبر «عونی» بود.

عونی شاعر و در فنون ادبی شعر و پرداختن به شیوه‌های متنوّع چیره‌دست بود. عونی در پیراستن مضامین شعری، قدرت و تسلّط کافی داشته تا آنجاکه شعرای معاصر و غیر معاصر ذوق لطیف او را ستوده و از ابتکارات ادبی او بهره‌ور گشته‌اند.

اشعار و قصایدش که در حدود 350 بیت می‌باشد در «مناقب» ابن شهر آشوب، «روضة الواعظین» فتال نیشابوری و «صراط المستقیم» بیاضی موجود است.

علامه سماوی اشعار او را در دیوانی ثبت کرده است. قصیده معروفش «مذهبه» نام دارد. که در ستایش علی بن ابی طالب (ع) می‌باشد.

عونی در سال 350 هجری در مصر درگذشت. <ref>ادب الطف؛ ج 2، ص 49 و 50.</ref>